«ΟΛΙΑ ΤΑ “ΑΧ” Τ΄ΕΜΕΤΕΡΑ ΕΓΕΝΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ» Στο δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

Ο Μάκης Σεβίλογλου, υπεύθυνος έκδοσης και ο Δήμαρχος Καλαμαριάς Θεοδόσης Μπακογλίδης 

σας προσκαλούν 

στην  παρουσίαση βιβλίου- cd  με τίτλο

«ΟΛΙΑ ΤΑ  “ΑΧ” Τ΄ΕΜΕΤΕΡΑ ΕΓΕΝΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ»

που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου στις 7.00 μ.μ., στο Δημοτικό Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη».

 

Μια  Διπλή Έκδοση (βιβλίο cd) με επιλεγμένα κείμενα διακεκριμένων ιστορικών και μελετητών, για την ιστορία και τον πολιτισμό του Ποντιακού Ελληνισμού, εμπλουτισμένα, με άγνωστα φωτογραφικά ντοκουμέντα και μαρτυρίες, που συγκέντρωσαν και επιμελήθηκαν: ο μουσικοσυνθέτης Μάκης Σεβίλογλου και η δημοσιογράφος,  ιστορική ερευνήτρια  Νατάσα Μποζίνη και συντονίστρια  της παρουσίασης.

Ομιλητές οι συμμετέχοντες στην έκδοση:

Κώστας Διαμαντίδης-Λογοτέχνης

Κωνσταντίνος Φωτιάδης-Καθηγητής Ιστορίας

 Κωνσταντίνος Τσαχουρίδης Dr  μουσικολογίας

 Ματθαίος Τσαχουρίδης Dr  μουσικολογίας

Για το βιβλίο θα μιλήσει επίσης, η Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων Χριστίνα Σαχινίδου

Η Μάχη της Δάρας (530) Απο τον Αν. Καθηγητή Στρατιωτικής Ιστορίας, Ανδρέα Καστάνη

 

( Εισήγηση του Αν. Καθηγητή Στρατιωτικής Ιστορίας Ανδρέα Καστάνη στο Συνέδριο "Ο πόλεμος στο Βυζάντιο και στη Δυση" ΣΣΕ 2012. )

«Εὐθείας μέν τά ἔσχατα τῆς ἀριστερᾶς, ἥ ἔνερθεν ἦν τῆς ὀρθῆς κεραίας μέχρι ἐς τόν λόφον, ὅς ταύτῃ ἀνέχει, Βούζης εἶχε ξύν ἱππεῦσι πολλοῖς και Φάρας Ἔρουλος ξύν ὁμογενέσι τριακοσίοις^. ἐν δεξιᾷ δέ αὐτῶν τῆς τάφρου ἐκτός κατά τήν γωνίαν, ἥν ἥ τε ὀρθή κεραία καί ἡ ἐνθένδε εὐθεῖα ἐποίει, Σουνίκας τε ἦν καί Αἰγάν Μασαγέται γένος, ξύν ἱππεύσιν ἑξακοσίους, ὅπως, ἤν οἵ τε ἀμφί Βούζην καί Φάραν τραπεῖεν, αὐτοί πλάγιοι κατά τάχος ἰόντες κατά νώτου τε τῶν πολεμίων γινόμενοι τοῖς ἐκείνῃ Ῥωμαίοις ἀμύνειν εὐπετῶς δύνωνται. ἐπί θάτερα δέ τρόπῳ τῷ αὐτῷ ἐτετάχαντο^. τῆς μέν γάρ εὐθείας τά ἔσχατα ἱππεῖς πολλοί εἶχον, ὧν Ἰωάννης τε ὁ Νικήτου ἦρχε καί Κύριλλός τε καί Μάρκελλος^. ξυνῆν δέ αὐτοῖς καί Γερμανός καί Δωρόθεος^. ἐς γωνίαν δέ τήν ἐν δεξιᾷ ἱππεῖς ἐτάξαντο ἑξακόσιοι, ὧν Σίμμας τε καί Ἀσκάν Μασσαγέται ἦρχον, ἵνα, ὅπερ εἴρηται, τῶν ἀμφί τόν Ἰωάννην τρεπομένων, ἄν οὕτω τύχῃ, αὐτοί ἐνθένδε ἐξανιστάμενοι κατά νώτου τῶν Περσῶν ἴωσι. 

πανταχῆ δέ τῆς τάφρου οἵ τε τῶν ἱππέων κατάλογοι καί ὁ πεζός στρατός ἵστατο. ὧν κατά μέσους εἱστήκεσαν.  ὧν δή ὄπισθεν οἵ τε ἀμφί Βελισάριον καί Ἑρμογένην κατά μέσους εἱστήκεσαν».    

                                                                                                           

                                          Προκόπιος, Υπέρ των πολέμων 1.13.19.2   

            Ιστορικό πλαίσιο. Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Αναστάσιος Α΄ ο Δίκορος (491- 518)[1] κατασκεύασε το οχυρό του Δάρα[2] ή Αναστασιούπολη (σήμερα Ογούζ)[3], μεταξύ του 505 και του 507. Διέθετε ισχυρά τείχη και αποθήκες ανεφοδιασμού[4]. Λειτουργούσε ως στρατιωτική βάση στα σύνορα της αυτοκρατορίας με την Περσία. Υπήρξε η έδρα του δούκα της Μεσοποταμίας (527-532) και αργότερα του στρατηλάτη[5] της Ανατολής (540-573). Πολλές φορές, το οχυρό άλλαξε χέρια ανάμεσα στους Βυζαντινούς και στους Πέρσες. Χάθηκε οριστικά το 639 από τους Άραβες. 

            Περί την περιοχή της Κασπία, κατοικούσαν χριστιανοί Ίβηρες (περιοχή της σημερινή Γεωργία), οι οποίοι ήταν υποτελείς από παλιά στους Πέρσες[6]. Προέκυψε μια σοβαρή θρησκευτική διαφωνία[7], ανάμεσα στους βασιλιάδες της Περσίας Καβάδη (488-531) και των Ιβήρων Γουργένη. Ο τελευταίος ζήτησε την προστασία του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστίνου Α΄ (518-527) και κατέφυγε στη βυζαντινή επαρχία της Λαζικής (αρχαία Κολχίδα). 

Μετά από μια διαφωνία που προέκυψε μεταξύ του Ιουστίνου και του Καβάδη, σχετικά με τη διαδοχή του περσικού θρόνου[8], οι Πέρσες επίσπευσαν τη συγκέντρωση στρατού κατά του βασιλιά της Ιβηρίας. Ο Ιουστίνος διέταξε τα στρατεύματα του να ενεργήσουν αντιπερισπασμό στην Αρμενία, η οποία βρισκόταν υπό περσικό έλεγχο. Οι πρώτες βυζαντινές επιτυχίες σύντομα μετατράπηκαν σε ήττες, εξαιτίας του όγκου των δυνάμεων που διέθεταν οι Πέρσες. Περίπου τα ίδια φαινόμενα παρουσιάσθηκαν στη Μεσοποταμία, όπου οι βυζαντινές δυνάμεις αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν προς το φρούριο της Νισίβης[9].