5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912 : Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΗΡΥΣΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Η κήρυξη του Πολέμου βρήκε τον Κωνσταντίνο Καλλάρη διοικητή της Σχολής Ευελπίδων και τον γιό του Σπύρο  Εύελπι Ανθυπολοχαγό Πεζικού.
Η Σχολή έκλεισε και ο Καλλάρης ορίστηκε Μέραρχος της ΙΙ Μεραρχίας.

Στο Αρχείο της οικογένειας έχει διατηρηθεί τμήμα της αλληλογραφίας από και προς τα μέτωπα των Βαλκανικών.


Μεταξύ αυτού και η επιστολή που στέλνει ο Σπύρος στον πατέρα του στις 3-10-1912 από το Μπαϊσλάρ (Τερψιθέα της Λάρισας) χωρίς ακόμη να γνωρίζει τις κινήσεις του λόχου του (Η επιστολή εκτίθεται στο πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης μαζί με άλλα τεκμήρια του Αρχείου Καλλάρη)  

http://arxiokallari.blogspot.gr/p/blog-page_01.html 
                                 
                                           Ν.Μ 

Η κήρυξη του πολέμου.
Του Απόστολου Παπαγιαννόπουλου

Αναφέραμε χθες ότι στις 4 Οκτωβρίου 1912 η Τουρκία , μετά το τελεσίγραφο των βαλκάνιων συμμάχων (Ελλάδα , Σερβία , Βουλγαρία και Μαυροβούνιο) να δοθούν πολιτικές και θρησκευτικές ελευθερίες στους υπόδουλους στους Τούρκους λαούς των Βαλκανίων , στις 4 Οκτωβρίου 1912 κήρυξε τον πόλεμο μόνο κατά της Σερβίας και Βουλγαρίας πιστεύοντας πως με αόριστες και ψευδείς υποσχέσεις θα μπορούσε να κρατήσει την Ελλάδα εκτός των συγκρούσεων διευκολύνοντας τις στρατιωτικές της επιχειρήσεις κατά τον επερχόμενο πόλεμο 

.Όμως η Ελλάδα , πιστή στις συμφωνίες της με τα άλλα βαλκανικά κράτη , σαν σήμερα στις 5 Οκτωβρίου 1912 , κηρύσσει και αυτή τον πόλεμο κατά της Τουρκίας και τα ελληνικά στρατεύματα με ακμαίο ηθικό περνούν τις πρώτες πρωϊνές ώρες τα τότε ελληνοτουρκικά σύνορα στη Θεσσαλία (κοντά στη Μελούνα) για να φτάσουν όχι χωρίς αντίσταση από τις τουρκικές δυνάμεις στα πρόθυρα της Ελασσόνας .

 Είχε αρχίσει για την Ελλάδα ο Α΄Βαλκανικός Πόλεμος που ήλθε ως συνέπεια της μεγάλης ήττας στον άτυχο ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1897 και είχε ως τελικό αποτέλεσμα τη νικηφόρα προέλαση του ελληνικού στρατού και την απελευθέρωση  των υπό κατοχήν ευρισκομένων ελληνικών περιοχών της Μακεδονίας , της Ηπείρου και των νησιών του Αιγαίου Πελάγους .

Το σύνολο του ελληνικού στρατού είχε κατανεμηθεί μετά την επιστράτευση που προηγήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου /30 Σεπτεμβρίου 1912 , σε δύο μεγάλες ομάδες : στη στρατιά που θα δρούσε στη Θεσσαλία και στη στρατιά που θα δρούσε στην ΄Ηπειρο . 

Στο στρατιά της Θεσσαλίας , όπου είχε ενταχθεί και το Γενικό Στρατηγείο υπό τον διάδοχο Κωνσταντίνο , τοποθετήθηκαν 4 τάγματα ευζώνων , 1 τάγμα εθνοφρουρών , 1 ανεξάρτητη ταξιαρχία ιππικού , 7 μεραρχίες πεζικού , ευζώνων , ιππικού και πυροβολικού , με παρατακτική δύναμη 80.000 ανδρών και συνολική 100.000 .

 Στη στρατιά Ηπείρου , με διοικητή τον αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Σαπουντζάκη , τοποθετήθηκαν αρχικά 8 τάγματα πεζικού και ευζώνων , 1 ίλη ιππικού και 24 πυροβόλα , ενώ αργότερα ενισχύθηκε με 2 τάγματα Κρητών και με τη λεγεώνα των Γαριβαλδινών Ιταλών εθελοντών . 

Συνολικά ο στρατός της Ηπείρου έφτανε τους 10.000-13.000 άνδρες. ΄Αξιο αναφοράς είναι πως στη στρατιά της Θεσσαλίας εντάχθηκαν και 4 αεροπλάνα τύπου Farman ( με κινητήρες 50 ίππων) που συγκροτούσαν έναν «Λόχο Αεροπορίας» με έδρα τη Λάρισα . Τα αεροπλάνα χειρίζονταν οι πρωτοπόροι ΄Ελληνες αεροπόροι Δημήτριος Καμπέρης , Μιχαήλ Μουτούσης , Πανούτσος Νοταράς και Χρήστος Αδαμίδης .

Οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις που παρατάχθηκαν στα ελληνοτουρκικά σύνορα της Θεσσαλίας είχαν οργανωθεί από τον Γερμανό στρατηγό Φον ντερ Γκολτς , είχαν σύγχρονο οπλισμό και εξοπλισμό και ήταν πανίσχυρες . Εκτός από τις ισχυρές τοπικές φρουρές των συνοριακών φυλακίων προστέθηκαν 11 τάγματα πεζικού , 4 πυροβολαρχίες και μία ίλη ιππικού . 

Πιο πίσω , στη γραμμή Σερβίων-Κοζάνης , είχαν παραταχθεί άλλα 12 τάγματα πεζικού , 4 πυροβολαρχίες με δύο ίλες ιππικού με ικανές εφεδρείες στη Θεσσαλονίκη και στο Μοναστήρι όπου υπηρετούσαν 19 τάγματα πεζικού , 9 ίλες ιππικού με 19 πυροβολαρχίες . Η συνολική δύναμη του τουρκικού στρατού την εποχή εκείνη στη Δυτική Μακεδονία , όπου υπηρετούσε το 8^ο τουρκικό Σώμα στρατού ήταν 35-40.000 άντρες .

Οι πολεμικές επιχειρήσεις που ακολούθησαν ήταν σκληρές και πολυαίμακτες αλλά η προέλαση του ελληνικού στρατού υπήρξε συνεχής καθώς ο μεγάλος ο πόθος της Ελευθερίας των σκλαβωμένων αδελφών έδινε στις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις πρόσθετη δύναμη και αντοχή για να ολοκληρωθεί ο εθνικός στόχος και να διαγραφεί η βαριά ανάμνηση της ταπεινωτικής ήττας του 1897 …