ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

“Οπτικοακουαστικό ντοκουμέντο. Η ιστορία της Ευαγγελίας Κουτσαντώνη – Αϊβάζογλου που έχασε 23 άρρενες συγγενείς στην Μικρασιατική Καταστροφή“.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Η ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΛΛΑΡΗ



Το αρχείο  Καλλάρη αποτελείται από εκατοντάδες φωτογραφίες, χειρόγραφες επιστολές, καρτ ποστάλ, επιστολικά δελτάρια, ηχογραφημένες μαρτυρίες και έγγραφα ντοκουμέντα για την ιστορία της Ελλάδας από το 1812 μέχρι και το 1974.

Τα μέλη της οικογένειάς έδρασαν και επέδρασαν στα γεγονότα, από την επανάσταση του 1821, την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Α και Β Παγκόσμιο Πόλεμο, την Μικρασιατική Εκστρατεία, τον Εμφύλιο Πόλεμο και τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών.
Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Καλλάρης είναι από εκείνα τα ιστορικά πρόσωπα που η δράση τους έχει περιγραφεί μόνο από τρίτους.  Σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους του, δεν άφησε απομνημονεύματα.
Οι δύο κόρες του Αγγελική και  Χρυσηίδα Καλλάρη αμέσως μετά την μεταπολίτευση άρχισαν την διαδικασία καταγραφής και δωρεάς- σε  μουσεία και φορείς- των ιστορικών κειμηλίων  της οικογένειάς.
Στο Πολεμικό Μουσείο των Αθηνών, στο Μουσείο Μπενάκη, στο Κέντρο Ιστορίας του Δήμου Θεσσαλονίκης  εκτίθενται  πλέον  Όπλα, Χάρτες, έπιπλα αλλά και Πίνακες της Φλωρά Καραβία και του Γ. Ροϊλού ,  Μετάλλια, διακρίσεις , βιβλία και προσωπικά αντικείμενα του Στρατηγού  Κωνσταντίνου Καλλάρη.
Μετά τον θάνατο της Αγγελικής  η Χρυσηίδα συνέχισε όχι μόνο τις δωρεές, αλλά και την έρευνα σε αρχεία του κράτους, για την  εύρεση χαμένων ντοκουμέντων.
Σε αυτά τα ντοκουμέντα βασίστηκε το βιβλίο του Συγγραφέα και Καθηγητή Διονύση Μοσχόπουλου « Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Καλλάρης και η Εποχή του»
Αποτελεί πολύτιμο  εργαλείο για ιστορικούς και ερευνητές, καθώς παρουσιάζει  μοναδικά τεκμήρια  για την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, τη στροφή της στρατιάς προς τη Θεσσαλονίκη, την εποχή του Διχασμού, την εξέλιξη της εκπαιδευσης στο στράτευμα και πολλά άλλα

 Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ο Κ. Καλλάρης ως διοικητής της ΙΙ Μεραρχίας έπαιξε ενεργό ρόλο και στις μάχες του Σαρανταπόρου των Γιαννιτσών την απελευθέρωση και εκκαθάριση της Θεσσαλονίκης.
Ήταν ο πρώτος διοικητής της απελευθερωμένης πόλης. Η Χρυσηίδα Καλλάρη ένιωθε χρέος να παραδώσει όλα τα κειμήλια που σχετίζονταν με την Μακεδονία, στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Αναζήτησε συστάσεις για το πρόσωπο που θα μπορούσε να την βοηθήσει. Έφτασε στο γραφείο του ιστορικού και συγγραφέα Απόστολου Παπαγιανόπουλου που τότε ήταν και διευθυντής Αρχιτεκτονικού του Κεντρικού Δήμου.
Η παράδοση των κειμηλίων ολοκληρώθηκε και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στον εορτασμό των 2300 χρόνων ιστορίας, της πόλης.

Η Χ. Καλλάρη επέστρεψε στην Αθήνα και στην καθημερινότητά της.







ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΦΙΛΙΑ

Πολλά χρόνια μετά, σε μια τυχαία συζήτηση, ο Α. Παπαγιανόπουλος ανέφερε συμπτωματικά, στη γράφουσα, την εντύπωση που του προκάλεσε η προσωπικότητα της γυναίκας.

Ο θαυμασμός και η συγκίνηση στη φωνή του, μου δημιούργησαν την επιθυμία να την συναντήσω και να καταγράψω τις μνήμες της.
Αναζητήσαμε τον Δ. Μοσχόπουλο και με τη βοήθεια του ανιψιού του συντρόφου της, Κωνσταντίνου Κατσίνη, ξεκίνησε η πραγματοποίηση ενός ντοκιμαντέρ με κεντρικό θέμα τον Κ. Καλλάρη και την στρατιωτική του δράση.
Η Χρυσηίδα ήταν μια αποκάλυψη, η ζωή της μια περιπέτεια συνδεδεμένη με τη νεώτερη ιστορία.
Το ντοκιμαντέρ ολοκληρώθηκε, προβλήθηκε αρκετές φορές από την ΕΤ3 και στάθηκε αφορμή να αποκτήσω μια ενδιαφέρουσα φίλη που μου έμαθε πολλά.

Ζήτησε βοήθεια να αρχειοθετήσουμε τα χαρτιά της. Ξεκινήσαμε από τους λογαριασμούς και τα τέλη του αυτοκινήτου.
 Συχνά μου ανέφερε τις κασέτες της.

Ήταν καθηγήτρια μουσικής με Γαλλική παιδεία .
Υπέθεσα ότι αναφερόταν σε τραγούδια εποχής.
Τα πρώτα χρόνια την επισκεπτόμουν τακτικά. Η μνήμη της ασθενούσε σταδιακά
Πολλές φορές της τηλεφωνούσα και με μπέρδευε με την κοπέλα που την φρόντιζε.
Η αρχειοθέτηση σταμάτησε.
Ο ανιψιός της ο Κωνσταντίνος θα με ειδοποιούσε, όποτε η φίλη μου είχε διαύγεια.   
Απορροφήθηκα από τη ζωή και την καθημερινότητά μου μέχρι τον Ιούλιο του 2007
 ΙΟΥΛΙΟΣ 2007
Προχωρημένο καλοκαίρι στην Ελλάδα
Το κινητό  χτυπάει σπάνια, ξεχνιέται σε απύθμενες γυναικείες τσάντες, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο και αλλού.
Λίγα λεπτά πριν καταργήσω την   λειτουργία του  για να βιώσω όψιμα το θέρος, χτύπησε.

«Αναστασία Κατσίνη η σύζυγος του Κωνσταντίνου ανιψιού του άντρα της Χρυσηίδας Καλλάρη.
- Η θεία έφυγε από τη ζωή, το ίδιο και ο άντρας μου και μάλιστα ξαφνικά και πριν από τη θεία. Σας αναζητούσα καιρό, σας βρήκα από τον κ. Μοσχόπουλο»
Άκουγα  την ευγενική και καλλιεργημένη φωνή της γυναίκας και ταυτόχρονα ένιωθα να με κυριεύει εκείνη η θλίψη η γνώριμη σε όσους έχουν βιώσει μη αναστρέψιμες απώλειες, δίπλα της και οι ενοχές, για μια υπόσχεση και ένα χρέος απλήρωτο, σε μια φίλη που αναπάντεχα εισέβαλλε στη ζωή μου και έσπειρε την αξία της αφοσίωσης:

 Σε έναν άνθρωπο σε έναν σκοπό.
Όποιον άνθρωπο όποιον σκοπό

Η φίλη μου που μου αρκούσε να ξέρω ότι υπάρχει, φορώντας μια σφυρίχτρα στο λαιμό για να προειδοποιήσει εάν της συμβεί κάτι,  ένα ψεύτικο περίστροφο π στο κομοδίνο της , κομμένα γάντια οδήγησης στο συρτάρι και κλειδιά ενός αυτοκινήτου, που δεν κλείδωνε, υπέκυψε στον χρόνο.
Ο χρόνος και τα διαφορετικά καντάρια που τον μετρούνε οι διαφορετικές γενιές  ήτανε τώρα το δικό μου πρόβλημα.

Ο χρόνος που πίστευα ότι είχα, για να ολοκληρώσω όσα υποσχέθηκα αλλά τον μετρούσα σύμφωνα με την δική μου-πλασματική- κλεψύδρα, είχε τελειώσει.
Το στόμιο της δικής της,  ήταν φαρδύτερο και οι κόκκοι της γλίστρησαν.

 Ένιωθα  ήσυχη γνωρίζοντας πόσο την φρόντιζε ο ανιψιός και  πολύτιμος βοηθός της μνήμης της ο Κωνσταντίνος και έτσι μετέθετα την επικοινωνία μου για την επόμενη
Πολλές σκέψεις  και φασαρία, θα σκεφτείτε, για μια φιλία ανάμεσα σε δύο γυναίκες που τις χώριζαν 60 και πλέον χρόνια.

«-Κ. Κατσίνη λυπάμαι για την διπλή σας απώλεια, η αλήθεια είναι ότι  είχα συνεννοηθεί με τον σύζυγο σας να μου τηλεφωνεί τις ημέρες που η κ. Καλλάρη είχε διάθεση και επιθυμούσε να συναντηθούμε .
Όταν σταμάτησε να μου τηλεφωνεί υπέθεσα ότι είχε χάσει το ενδιαφέρον της οριστικά για την  καταγραφή  του αρχείου της.»

«-Ασφαλώς δεν γνωρίζατε και σίγουρα ήσασταν πολύ απασχολημένη.»
Μου απάντησε με πραγματική ειλικρίνεια και ευγένεια η Αναστασία Κατσίνη, για να βουλιάξω ακόμη περισσότερο στις ενοχές.


Μου θύμισε  ότι σύμφωνα με τη διαθήκη, το  μισό σπίτι δίδεται  δωρεά στο δημόσιο και ότι εκείνο το αρχείο, στέκει όπως το  θυμόμουνα, στον Βύρωνα και περιμένει να γλυτώσει από την κατεδάφιση.

Η είδηση της απώλειας  αλλά και η άγνοια για το περιεχόμενο του αρχείου  σκίασαν  την υποχρέωση. Πρότεινα να μου τηλεφωνήσει όποτε θα είχαν ολοκληρωθεί τα διαδικαστικά και υπήρχε χρόνος να επισκεφθούμε το σπίτι.

Χαθήκαμε και πάλι μέχρι το καλοκαίρι του 2010
Στις 17 Αυγούστου με 42 βαθμούς θερμοκρασία επισκεφθήκαμε την μικρή μονοκατοικία στον Βύρωνα εκεί κράτησε μέχρι τελευταία στιγμή το προσωπικό αρχείο της οικογένειας.
Σε πιθανά και απίθανα σημεία βρήκαμε και συσκευάσαμε επιστολές, φωτογραφίες, έγγραφα.
Δίπλα στο κρεβάτι της υπήρχαν προσεκτικά τακτοποιημένες και δεκάδες κασέτες.

Όταν ξεκίνησα την αρχειοθέτηση και την ανάγνωση των χειρόγραφων επιστολών
-που ακόμη συνεχίζεται- δε φανταζόμουν την ιστορική σημασία του περιεχομένου.

Τα μέλη της οικογένειας περιγράφουν τις συνθήκες στα μέτωπα των Βαλκανικών Πολέμων τη στιγμή που τα γεγονότα εξελίσσονται και η ιστορία γράφεται, ο Κ. Καλλάρης και ο γιός του Σπύρος- λίγο πριν πέσει στο Μπιζάνι-  αναφέρουν τις εικόνες που αντίκρισαν, απελευθερώνοντας τη Θεσσαλονίκη.

Την υποδοχή του κόσμου, τη σύνθεση του πληθυσμού.

Ο Διχασμός, ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος, η Μικρασιατική Καταστροφή περνούν μέσα από τα μάτια του δεύτερου γιού που έπεσε μαχόμενος στο Ουσάκ.

Η κατοχή, η αντίσταση ο εμφύλιος, οι εξορίες είναι κομμάτι της ζωής και της δράσης της Χρυσηίδας που φύλαξε ευλαβικά όχι μόνο την αλληλογραφία αλλά και τα μικρά χειροτεχνήματα και τα αποξεραμένα λουλούδια  των φυλακισμένων γυναικών στις φυλακές Αβέρωφ, τη Γυάρο, την Μακρόνησο, την Αλικαρνασσό.

Ανάμεσα σε τσαλακωμένα χαρτιά και φακέλους βρήκα ποιήματα του Γιάννη Νεγρεπόντη προς τη Βάσω Κατράκη και τη Χρυσηίδα, τον καιρό που ήταν όλοι εξόριστοι στη Γυάρο μαζί με τον Λεωνίδα Κύρκο τον Γιάννη Ρίτσο, τον Βασίλη Ρώτα και τον Μανώλη Γλέζο.

Στα ημερολόγιά της αναφέρει τις συνθήκες εκείνης της εποχής ενώ επί 40 χρόνια αλληλογραφεί με την Άννα Κινδύνη στο Παρίσι όπως και με τον Αλέκο Κοντόπουλο και τον Ροβήρο Μανθούλη.
Μαζί με όλα αυτά και ένα ανεκτίμητο φωτογραφικό αρχείο σε υλικά και με τεχνικές που μαρτυρούν την ιστορία της φωτογραφίας στην Ελλάδα.
Αλλά και δεκάδες καρτ ποστάλ τυπωμένα  από το 1864 στην Κέρκυρα και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Σε ξεχωριστό σημείο είχε αρχειοθετήσει τις ξενόγλωσσες επιστολές. Η ίδια μιλούσε και έγραφε σε περισσότερες από πέντε γλώσσες.
Κάποτε έφτασα και στις κασέτες για να ανακαλύψω ότι το άγχος της Χρυσηίδας Καλλάρη δεν ήταν συναισθηματικό.

Αντίθετα επρόκειτο για ηχητικά ντοκουμέντα που η ίδια είχε ξεκινήσει να ηχογραφεί με το δημοσιογραφικό της κασετοφωνάκι το 1983.
Ήταν η εποχή που αναζητούσε όσες συγκρατούμενες της ήταν εν ζωή και μπορούσαν να αφηγηθούν:  Από τους τρόπους που έφτιαχναν προκηρύξεις στην κατοχή σκίζοντας λάστιχα, μέχρι τις συνθήκες κράτησης και τα βασανιστήρια στις φυλακές.





Αυτοπροσωπογραφεία Χ, Καλλάρη Φυλακές Αβέρωφ 1950
Άκουσα με  συγκίνηση την Ολυμπία Παπαδούκα να τραγουδάει, την Αριάδνη Χριστοπούλου να περιγράφει με ποιο τέχνασμα έβγαλαν από τις φυλακές την γνωστή επιστολή προς τον ΟΗΕ αλλά και πως η Μαρία Σβώλου κατασκεύαζε παιδικά παιχνίδια στο κελί της, για να τα δωρίσει στα παιδιά των φυλακισμένων μητέρων.

Μαζί με την Αριάδνη Χριστοπούλου είχαν αποφασίσει να γράψουν ένα βιβλίο. Μάλιστα συμφώνησαν σε περίπτωση που κάποια φύγει από τη ζωή να παραδώσει στην άλλη τα χειρόγραφα και το υλικό.
Η Αριάδνη έφυγε πρώτη, έτσι στο αρχείο της Χρυσηίδας βρέθηκαν και τα δικά της χειρόγραφα.

 Η ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ
Όσα περιέγραψα είναι ενδεικτικά και τα ελάχιστα. Η Χρυσηίδα Καλλάρη ολοκλήρωσε ένα μεγάλο κομμάτι του χρέους που ένιωθε, προσφέροντας τα κειμήλια της οικογένειάς της.
Μέχρι τη δύση της ζωής της συνέχισε να αρχειοθετεί. Όταν ένιωσε ότι ο χρόνος θα την προδώσει αποφάσισε να αναθέσει τη συνέχιση αυτής της εργασίας.

 Η απρόσμενη φιλία μας  είχε σαν αποτέλεσμα να κρατώ σήμερα τα ημερολόγιά της και να ξεκινώ μια σειρά από ενέργειες για να γίνει ΄΄δημόσιο κτήμα΄΄ η κάθε χρήσιμη -ιστορικά-πληροφορία.

Το πρώτο βήμα ήταν ο σχεδιασμός μιας σειράς Ντοκιμαντέρ και εκπομπών τεκμηρίωσης, που είναι σε εξέλιξη και μπορείτε να διαβάσετε το περιεχόμενό τους στην αντίστοιχη σελίδα αυτού του Blog:
http://arxiokallari.blogspot.com/p/blog-page_20.html

Η οργάνωση μικρών φορητών εκθέσεων με τα αντικείμενα και τα ντοκουμέντα της οικογένειας Καλλάρη βρίσκεται σε εξέλιξη, με την πρώτη έκθεση να φιλοξενείται από την 28 Οκτωβρίου του 2011, στο Πολεμικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, με πρωτοβουλία του Διευθυντή του Μακεδονικού Μουσείου, συγγραφέα και συμβούλου της σειράς Ντοκιμαντέρ Βασίλη Νικόλτσιου.
 Στόχος είναι να υπάρξει πλήρης ανάπτυξης του αρχείου το 2012 που θα συνοδεύεται από υποστηρικτικό οπτικοακουστικό υλικό, επιτρέποντας την ξενάγηση και σε πολίτες με αισθητηριακές  αναπηρίες.
http://arxiokallari.blogspot.com/2011/10/100-28-0-2011-2012.html

Η ενασχόληση με το αρχείο οδήγησε και στους τελευταίους απογόνους που φέρουν το όνομα Καλλάρη.
Τη Μαρία και τη Βάνα  Καλλάρη εγγονές του μοναδικού αδερφού, του Στρατηγού Κωνσταντίνου Καλλάρη.
Η συνεργασία με την Μαρία αποδεικνύετε, καθημερινά, πολύτιμη.
Φύλαξε με σεβασμό ένα σημαντικό τμήμα του οικογενειακού αρχείου και κυρίως έγγραφα και κειμήλια του Γεώργιου Καλλάρη πατέρα του Στρατηγού και σημαντική ιστορική προσωπικότητα.

http://arxiokallari.blogspot.com/2011/10/blog-post.html

Συνέβαλλε και συμβάλλει στο να συνδέσουμε και να στοιχειοθετήσουμε πληροφορίες για τα ντοκουμέντα, τα οποία  θα ενταχθούν στη σειρά και θα εκτεθούν δημόσια.

 ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Μετά την αποθορυβοποίηση του ηχητικού υλικού, τη συντήρηση των φωτογραφιών και την ανάγνωση των χειρογράφων, έχει προγραμματιστεί μια σειρά από έντυπες και ηχητικές εκδόσεις, προσβάσιμες στο σύνολο των πολιτών και σχεδιασμένες σύμφωνα με την πλατφόρμα « Σχεδιάζοντας Για όλους»




                                                            Νατάσα Μποζίνη
                                                                                                                            






Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Εμβατήριον


Ποιήμα του Ανδρέα Ι Βλάχου αφιερωμένο στον Κ. Καλλάρη
Πποίημα του Ανδρέα Ι. Βλάχου
αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Καλλάρη
(Οικογενειακό αρχείο Μαρίας Καλλάρη)
Εμβατήριον Καλλάρης

Μια ιστορία Πολέμου

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΝΕΟΙ ΔΡΟΜΟΙ-1940

ΜηνιαίοΜηνιαίο περιοδικό "ΝΕΟΙ ΔΡΟΜΟΙ", αριθ. φύλλου 29, Αθήνα Μαϊος το-1940υ 1940
 ΄ς ιοδικό "ΝΕΟΙ ΔΡΟΜΟΙ", αριθ. φύλλου 29, Αθήνα Μαϊος του 1940

Kallaris

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΚΑΛΛΑΡΗ ΑΝΟΙΓΕΙ

ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΚΑΛΛΑΡΗ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, οι βιτρίνες της ιστορίας στο Πολεμικό Μουσείο ( Παράρτημα Θεσσαλονίκης)  από την 28η 0κτωβρίου του 2011 και μέχρι τη λήξη του 2012 θα φιλοξενούν το «Αρχείο Καλλάρη» στην έκθεση με τίτλο:
«ΑΡΧΕΙΟ ΚΑΛΛΑΡΗ»
ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ»
Το οικογενειακό αρχείο του Στρατηγού Κωνσταντίνου Καλλάρη, Διοικητή  της ΙΙ Μεραρχίας κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και πρώτου Διοικητή της απελευθερωμένης Θεσσαλονίκης, ανοίγει.
 Μέσα από την αλληλογραφία και τα κειμήλια, των μελών της οικογένειας, αναβιώνουν οι ιστορικές στιγμές όπως τις έζησαν και τις κατέγραψαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές τους από την έλευση του Καποδίστρια στη χώρα, την  ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, μέχρι και τη δικτατορία των Συνταγματαρχών.


Η στρατιωτική τους δράση ξεκινάει με τον πατέρα του Στρατηγού  να κατατάσσεται εθελοντής στον πρώτο τακτικό στρατό της Ελλάδας υπό τον Γάλλο Στρατηγό Φαβιέ το 1828.
Η πολιτική τους ανάμειξη και η κοινωνική τους δραστηριότητα. έχει αφετηρία τη Βουλή του Ιονίου.
 Η σύζυγος του Κ.Καλλάρη είναι κόρη του Ριζοσπάστη βουλευτή Κωνσταντίνου Τόμπρου που συνυπέγραψε την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και εγγονή  του πολιτικού και διανοούμενου Πέτρου Βραΐλα Αρμένη
ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ
Το 1984 η τελευταία εν ζωή, κόρη του Στρατηγού Καλλάρη, Χρυσηίδα  Καλλάρη ταξίδεψε στη  Θεσσαλονίκη  με σκοπό να δωρίσει στο Κέντρο Ιστορίας της πόλης τα προσωπικά αντικείμενα και τα κειμήλια του πατέρα της, που αφορούσαν τη δράση του, στη Μακεδονία.
Η διαδικασία ολοκληρώθηκε το 1994 .
Μέχρι το τέλος της ζωής της το 2007,φύλαξε έγγραφα, φωτογραφίες  και την οικογενειακή αλληλογραφία  από το 1875 μέχρι σήμερα.
Έναν θησαυρό πληροφοριών, για δύο αιώνες Ελληνικής στρατιωτικής, πνευματικής και πολιτικής ιστορίας.
Στην Αναστασία Κωνσταντίνου Κατσίνη ανιψιά του συζύγου της, ανέθεσε το χρέος να παραδώσει αυτό το αρχείο στη δημοσιογράφο Νατάσα Μποζίνη η οποία με την παρότρυνση του συγγραφέα Απόστολου Παπαγιανόπουλουκαι τη συμβολή του καθηγητή Διονύση Μοσχόπουλου- βιογράφου του Στρατηγού Καλλάρη- το 2000 είχε δημιουργήσει το πρώτο Ντοκιμαντέρ για τη δράση του Στρατηγού Καλλάρη μέσα από αδημοσίευτα στρατιωτικά αρχεία που προβλήθηκε από το τρίτο κανάλι της δημόσιας τηλεόρασης ΕΤ3.
Η αποθησαύριση του αρχείου και η ταξινόμηση, ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2011 με σκοπό τη δημιουργία σειράς Ντοκιμαντέρ για το 2012, βασισμένων στα πρωτότυπα ντοκουμέντα και αντικείμενα.  
 Η έρευνα οδήγησε στον Φρούραρχο Αθηνών Γεώργιο Καλλάρη, πατέρα του στρατηγού και στις δισέγγονές του Μαρία και Σταυρούλα Καλλάρη, οι οποίες με ευλάβεια, φύλαξαν τμήμα των οικογενειακών κειμηλίων, το οποίο για πρώτη φορά διαθέτουν σήμερα, σε δημόσια έκθεση.

Η πιστοποίηση του στρατιωτικού υλικού και η προετοιμασία των Ντοκιμαντέρ  θα ήταν ανέφικτη χωρίς τη συμβολή του  Συνταγματάρχη ε.α, και συλλέκτη Βασίλη Νικόλτσιου που προστέθηκε στην ομάδα των ιστορικών συμβούλων, της σειράς και είχε την ιδέα για αυτήν την έκθεση, που θα εμπλουτίζεται διαρκώς, μέχρι το 2012, στο Πολεμικό Μουσείο
Στις  πρώτες προθήκες, ο επισκέπτης θα δει και θα συλλέξει πολυεπίπεδες πληροφορίες:
  • Για τα όπλα του πρώτου τακτικού στρατού της Ελλάδας.
  • Την εξέλιξη των στρατιωτικών σπουδών
  • Την εξέλιξη της φωτογραφίας από το 1875, μέσα από πρωτότυπα αρνητικά και στιγμιότυπα διάσημων φωτογράφων των προηγούμενων αιώνων.  
  • Τις συνθήκες  και την πορεία του στρατού κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, την εικόνα που παρουσίαζε η πόλη της Θεσσαλονίκης το 1912, τις πρώτες ενέργειες του Διοικητή της Κ. Καλλάρη.
  • Καρτ ποστάλ και γράμματα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική Εκστρατεία στην οποία συμμετείχε και έπεσε στη μάχη του Ουσάκ ο δεύτερος γιός του, Άγγελος.
  • Επίσης  Ευχαριστήρια επιστολή του Υπουργού Πρωτευούσης,  τον Οκτώβριο του 1940,  προς το κ. Καλλάρη για την έκθεση που συνέταξε σχετικά με την κατάσταση των σιδηροδρόμων ενόψει της επέκτασης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

  • Ακόμη ένα ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Νεγρεπόντης για την Εικαστικό Βάσω Κατράκη και την Χρυσηίδα Καλλάρη το διάστημα που ήταν συνεξόριστοι από τη Χούντα στη Γυάρο.
  • Βότσαλο της εξορίας ζωγραφισμένο από την Βάσω Κατράκη και χαρισμένο στη Χρυσηίδα Καλλάρη , αυτοπροσωπογραφία της δεύτερης, ζωγραφισμένη στις φυλακές Αβέρωφ όπου περίμενε την εκτέλεση της ποινής της:  Δις εις θάνατο.
Η  Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

 Ενδεικτικό του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει το υλικό είναι και  το παρακάτω απόσπασμα από την επιστολή που έστειλε ο γιός του Στρατηγού, Αξιωματικός Σπύρος Καλλάρης  στην μητέρα του, λίγες ημέρες μετά την κυκλωτική κίνηση και κατάληψη της Θεσσαλονίκης.

«Θεσσαλονίκη 3 Νοεμβρίου 1912
…..Τώρα εδώ περνούμε τη ζωή της πόλεως και όχι του βουνού πειάν, ίσως προσωρινώς γιατί δεν ξέρουμεν που θα καταλήξην αυτή η δουλειά. Δόξα τω θεό εώς τώρα με όλα όσα περάσαμε με όλους τους κινδύνους που διατρέξαμε είμεθα καλά.
Παντού επεράσαμεν πολλά εις όλας τας μάχας, αλλά το σπουδαιότερο ήτανε το τελευταίο , της Θεσσαλονίκης γιατί διεταχθην η Μεραρχία μας να καταλάβην  τα νώτα της Θεσσαλονίκης και για να το κατορθώσουμε γρήγοραν εβαδίζαμε νυχθημερόν χωρίς να σταθούμε, η τελευταίαν πορεία μας ήτο 16 ωρών συνεχής υπό βροχήν ενίοτε και όλο βουνά νύχτας αλλά κατορθώθηκε εκείνο το οποίον έπρεπε κατελήφθη η Θεσσαλονίκη

 η μάλλον παρεδόθη και αυτό οφείλεται αποκλειστικώς εις την Μεραρχίαν μας δηλαδή στο Διοικητή της (Κωνσταντίνο Καλλάρη) και ας εισήλθον άλλοι πριν, δι αυτού έγινε ότι έγινε διότι αυτή η μόνην κυκλωτική κίνησεις η οποία επέτυχε όπως έπρεπε και δια να επιτύχη παραδόθηκε η Θεσσαλονίκη.
Ευτυχώς το αναγνώρισαν φαίνεται και εις ανταμοιβήν των  κόπων η λόγω τιμής ανετέθη η φρούρησης της πόλεως εις την Μεραρχία μας και εις την 7ην με διοικητή και των δύο το Μπαμπά.»

Η έκθεση θα εμπλουτίζεται διαρκώς με νέα εκθέματα