Η μαρτυρία που διέσωσε ο Κ. Φαλτάϊτς από τη σφαγή 5000 Ελλήνων της Νικομήδειας το 1921-Β ΜΕΡΟΣ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

(Της Άννας Φαλτάϊτς )

Στα ρεπορτάζ του από την Νικομήδεια, ο Κώστας Φαλτάϊτς έδωσε αρκετές φορές ανατριχιστικότατες λεπτομέρειες από τις μεθόδους «εκκαθάρισης» που χρησιμοποιούσαν τα κεμαλικά στρατεύματα κατά των χριστιανικών πληθυσμών, μεταφέροντας πάντα μαρτυρίες επιζησάντων. Η μαρτυρία που ακολουθεί, συμπεριλαμβάνεται και στο βιβλίο «Αυτοί είναι οι Τούρκοι».

Η μαρτυρία που διέσωσε ο Κ. Φαλτάϊτς από τη σφαγή 5000 Ελλήνων της Νικομήδειας το 1921-Α ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΤΟ Β ΜΕΡΟΣ:

"ΔΡΑΜΑ ΕΙΣ ΚΑΤΑΒΟΘΡΑΝ

Μέσα εις καταβόθραν είμεθα μισολυποθυμημένοι από την βρώμα και ευρισκόμεθα σαν μεθυσμένοι. Είχα στην αγκαλιά μου το μωρό μου που άρχισε να κλαίη και αι άλλαι γυναίκες είπαν·

-Θα μας προδώση με της φωνές του.

Τότε μια γυναίκα, η Αθηνά Χατζή επήρε το παιδάκι μου από την αγκαλιά μου, το έσφιξε πολύ-πολύ στο λαιμό του, το έπνιξε και μου το έδωσε ύστερα στα χέρια μου νεκρό.

Οι Τσέτες ήρθαν επάνω από την καταβόθρα, ελέρωσαν επάνω μας και είπαν·

-Απόπατοι είνε εδώ, δεν θα είνε κανένας μέσα.

Εμείναμε πέντε ημέρες και πέντε νύκτες εκεί χωρίς να φάμε, χωρίς να πιούμε, χωρός ο ύπνος να σφαλίση το μάτι μας, είχα το νεκρό παιδί στην αγκαλιά μου και έβλεπα τα σκουλίκια που άρχισαν να του τρώγουν τα ματάκια του. Ένα μούδιασμα ήταν όλο το κορμί μου που ήμουν έτσι όλο αυτό τον καιρό κουβαριασμένη και τα μάτια μου είχαν φουσκώσει και είχαν πρισθή.

Ελέγαμε·Θεέ μου εσύ που μας έδωσες την ψυχή εσύ να μας την πάρης, μη μας αφήσης να μας την πάρουν αυτοί, και περιμέναμε την Ελλάδα να έλθη να μας σώση.

Πέντε ημέρες και πέντε νύκτες ακούαμε τας φωνάς και το κλάμα των σφαζομένων και τα τραγούδια και της βραστήμιες αυτών που έσφαζαν.

Έπειτα ηκούσαμε πάλι τον κήρυκα που εφώναζε·

-Να βγουν όλοι οι κρυμμένοι Χριστιανοί έξω, γιατί άλλη σφαγή δεν έχει πιά.

Δεν επιστεύσαμε εις τον κήρυκα μα όλοι είπαμε πως καλλίτερα ήταν να μας σκοτώσουν παρά να βαστάξη πιο πού αυτό το μαρτύριο.

Βγήκαμε έξω και τραβήξαμε στα σπίτια μας.

Ήσαν όλα άδεια και δεν είχε μείνει μέσα τίποτε. Και το χωριό μας είχεν αδειάσει από τον κόσμο γιατί από τους πέντε χιλιάδες ανθρώπους δεν είχαν μείνει περισσότεροι από 40-50 ζωντανοί. Εμάθαμε πως όλα τα κορίτσια της Λεύκας τα είχαν ατιμάσει πρώτα και ύστερα τα έσφαξαν.

 ΚΟΛΑΣΙΣ ΕΙΣ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Αφού είχε τελειώσει η σφαγή του χωριού ανέβηκαν οι Τσέτες τα βουνά με σκυλλιά και έσφαζαν όλο τον κόσμο που είχε καταφύγει εκεί. Όσους εύρισκαν τους έκοβαν τα πόδια, τους έβγαζαν το ένα μάτι και τους άφηναν έτσι εκεί, και επί μερόνυχτα αι φωναί των εξέσχιζαν τον αέρα ως που να έβγαινεν η ψυχή των.

Ενός Χαράλαμπου Σεβαστού που τον είχαν εύρει στο βουνό με τα τρία του κορίτσια την Σοφία, την Ελένη και την Μαρίκα του έκοψαν τα δυο του πόδια ως το γόνατο, του έβγαλαν το ένα μάτι, του έβαλαν τα κορίτσια του στην αγκαλιά του και επήραν έτσι το κεφάλι των.

Ύστερα πάλι ξαναβγήκαν οι Τούρκοι στο βουνό και όσους εζούσαν ακόμη από αυτούς που τους είχαν κόψει τα χέρια και τα πόδια τους έκοψαν και τους έκαναν όλο κομμάτια-κομμάτια.

Τους άλλους τους 40-50 ανθρώπους που είχαν απομείνει ζωντανοί και επήγαν σπίτια των, έβγαιναν πάλιν οι Τούρκοι εδιάλεγαν αν υπήρχε καμμιά νέα και ωραία γυναίκαι και την έπαιρναν δια ιδικήν των.

Μόλις είδα πως θα με έπαιρναν οι Τούρκοι είπα του άνδρα μου.

-Κρύψε με σ’ ένα λάκκο να γλυτώσω από τα χέρια των.

ΘΑΜΕΝΗ ΖΩΝΤΑΝΗ

Ο άνδρας μου έσκαψεν ένα μεγάλο λάκκο στο υπόγειο του σπιτιού μας και με έβαλε μέσα. Από τον λάκκο μέσα άκουσα τη φωνή ενός Τσέτη που έλεγε του ανδρός μου·

-Φανέρωσε τη γυναίκα σου.

-Εγώ γυναίκα δεν έχω μου τη σκοτώσατε, είπεν ο άνδρας μου.

-Την ξέρω εγώ τη γυναίκα σου. Γύρισα όλα τα πτώματα και δεν την είδα. Η ώρα οκτώ αν δεν την έχης να μου την παραδώσης θα σε σφάξω.

Όταν έφυγεν ο Τούρκος και κατέβηκε στο υπόγειο ο άνδρας μου τον αγκάλιασα και του είπα·

-Πάρε μου το κεφάλι μόνο μη με δίνης σ’ αυτόν.

-Μην κλαις είπεν ο άνδρας μου, την ώρα που θάρθη να σε πάρη σε σκοτώνων σένα και ύστερα σκοτώνομαι και εγώ.

Ο Τσέτης αυτός ελέγετο Αλή Τσαούς και εγύριζε και εμάζευε για τον εαυτό του όσες νέες γυναίκες είχαν σωθή. Το έμαθεν ο Τζεμάλ που έμενε σ’ ένα χωριό το Αράπ-Οστού, μισήν ώρα μακρυά από τις Λεύκες, του εμήνυσε την ίδια ημέρα και του είπε·

-Εσύ δεν πηγαίνεις στον πόλεμο, μόνο μαζεύεις όλα τα κορίτσια και γλεντάς. Και τον εκρέμασε.

Ο Τζεμάλ βέης επήρε και ένα άλλο κορίτσι που είχεν ο Αλή Τσαούς. Την εκράτησε μια βδομάδα να την έχη μαζύ του και ύστερα την εσκότωσε.

Μόλις παρουσιάσθησαν οι ολίγοι που εσώθησαν έξω, οι Τούρκοι έπιασαν τους άνδρας εικοσιπέντε σχεδόν τον αριθμό, τους έδεσαν και τους έστειλαν εξορία εις την Άγκυρα, στο Σιβρί-Σαριάν, στο Μπέϊν Ταγάρ. Όταν έφευγεν ο άνδρας μου εξόριστος, μου είπε·

-Σ’ αφήνω τώρα στο Θεό. Παρακάλα τον, να πεθάνης γλήγορα και να τελειώσουν τα βάσανά σου.

ΠΩΣ ΕΣΩΘΗΝ

Έμεινα περισσότερο από δυο μήνες κρυμμένη στο λάκκο, στο θεμέλιο του σπιτιού μου. Και μια γρηά μου έφερνε κρυφά ψωμί και νερό και ζούσα. Εις όλο αυτό το διάστημα οι τούρκοι διασκέδαζαν με όργανα, και κάθε βράδυ είχαν γλέντι και ετραγουδούσαν. Μια Παρασκευή του Σαρανταημέρου βγήκεν ένας τελάλης και εφώναξε·

-Να φύγη όλος ο κόσμος και έρχονται οι Έλληνες (Ήτο η πρώτη προέλασις του Ελληνικού στρατού προς το Εσκή Σεχήρ).

Εβγήκα έξω από τον λάκκο μου και είδα τους Τούρκους, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, να φεύγουν φορτωμένοι αυτοί και τα ζώα των με τα πράγματά μας, και να φωνάζουν.

Όταν άδειασεν όλη η Λεύκα από τους Τούρκους, εβγήκα και εγώ έξω και ετράβηξα κατά το δρόμο του Μπιλεζίκ…

Περιπάτησα δυο ημερόνυχτα και έφθασα εις το Μπιλεζίκ που το είχε καταλάβει ο ελληνικός στρατός. Αγκάλιασα τους στρατιώτας μας και τους εφιλούσα. Όλοι ήσαν συγκινημένοι και δεν εκρατούσαν τα δάκρυά των. Έπειτα όταν ο Ελληνικός στρατός εγύρισε στην Προύσσα, έφυγα μαζύ του και τώρα βρίσκομαι ύστερα από άλλες ακόμη περιπέτειες πρόσφυξ εις το Αδά-Παζάρ εδώ.

ΟΝΕΙΡΟΝ ΚΟΛΑΣΕΩΣ

Εδώ τελειώνει η διήγησις την οποίαν εφρόντισαν να κρατήσω κατά λέξιν της Ελένης Βαφειάδου.

Είνε όνειρον, είνε παραμύθι, είνε φαντασιοπληξία, αναφέρεται εις κάποιαν μακρυσμένην μεσαιωνικήν εποχήν;

-Όχι, είνε ισχνή και περιληπτική, περιληπτικωτάτη η πραγματικότης.

Και η ιστορία της Ελένης Βαφειάδου, η ιστορία της σφαγής των Λευκών, δεν είνε η μόνη. Από τους σωθέντας Έλληανς του Καρασού, του φουλαζίκ, των Φουντουκλιών, του Κονζέ, του Νεοχωρίου, του Καρά-Τεπέ, της Χιλής, του Ορτάκιοϊ, του Γκέιβε, του Χέντεκ, του Μπόλο, του Εσμέ, από τους σωθέντας Έλληνας τόσων ακόμη περιφερειών και χωρίων της Νικομηδείας συνέλεξα πληροφορίες και αφηγήσεις της Τουρκικής θηριωδίας, ομοίας της οποίας δεν είδεν ουδείς αιών, ουδεμία εποχή, περισσότερον ακόμη ανατριχιαστικάς, περισσότερον φρικιαστικάς και απιστεύτους από την ιστορνίαν της Ελένης Βαφειάδου.

Συλλέγοντας τας πληροφορίας αυτάς και ακούοντες τας αφηγήσει από το στόμα των ιδίων των παθόντων, οι οποίοι ελησμόνησαν βεβαίως πολλάς λεπτομερείας, αφού παρήλθον πολλοί μήνες, και έτος ακόμη, από της εποχής που έγιναν αι σφαγαί εις την δύσμοιρον αυτήν περιφέρειαν, σταματάτε από συγκίνησιν και αγανάκτησιν, φράσσετε τα αφτιά σας δια να μην ακούετε πλέον, αισθάνεσθε την καρδιά σας να λιγοστεύη και την φωνήν σας να κόπτεται. 

Η φρικαλεότης των διαπραχεθισών σφαγών εκ μέρους των Τούρκων, αξιωματικών, στρατιωτών, ανταρτών και χωρικών είνε τοιάυτη, ώστε αν το έν εκατοστόν αυτών εφρόντιζεν η Εκκλησία μας και η κυβέρνησις να γνωρίση δια καταλλήλων δημοσιευμάτων της εις τους λαούς της Ευρώπης και της Αμερικής, θα εξηγείρετο βεβαίως όλη η συνείδησις του πεπολιτισμένου κόσμου κατά της Τουρκίας και ζήτημα δημιουργίας σήμερον κοινής γνώμης ολοκλήρου του κόσμου εναντίον της βεβαίως δεν θα υφίστατο.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ

Απέναντι του στοιχειωδώς αναγκαίου και δια την εθνικήν μας υπόθεσιν και δια την ιστορίαν καθήκοντος, το οποίον είχομεν να κάμωμεν ημείς, τι ενηργήσαμεν;

Η απάντησις είνε γνωστή. «Απολύτως, εγκληματικώς, απολύτως τίποτε».

Η πριν και η ήδη Ελληνική κυβέρνησις αγνοούν και τα ονόματα ακόμη πολλών σφαγιασθέντων Ελληνικών χωρίων. Το εν Αθήναις τότε υπάρχον και δια γενναίων κονδυλίων εκ μέρους του Κράτους συντηρούμενον γραφείον των προσφύγων περί άλλα ζητήματα ησχολείτο, τα πατριαρχεία εξέδοσαν μιαν ανόητον μαύρην βίβλον ουδέν απολύτως λέγουσαν, ουδένα συγκινούσαν και η ενταύθα Μητρόπολις κατεσκεύασεν έπειτα από πολύμηνον κυοφορίαν μιαν δεκαπεντασέλιδον περίπου γραφομηχανημένη έκθεση, αναφέρουσα τα γεγονότα της καταστροφής και σφαγιασμού τριανταπέντε Ελληνικών κωμοπόλεων, πόλεων και χωρίων της περιφέρειας Νικομηδείας, έθεσιν –της οποίας σας αποστέλλω προσεχώς αντίτυπον- ισχνοτάτην, ψυχράν, ελλειπεστάτην, ανακριβεστάτην ακόμη και παρουσιάζουσα τα γεγονότα της φρικτής σφαγής, της καταστροφής και της πυρπολήσεως μηδαμινά, ατελέστατα, εκατοντάκις εις αριθμούς και εις ποιόν κατώτερα της πραγματικότητος. Η έκθεσης αυτή εδόθη μάλιστα εις την Διασυμμαχικήν Επιτροπήν, η οποία ήλθε προ ολίγων ημερών κατόπιν εισηγήσεως, ως γνωστόν, της Τουρκίας, να εξετάση τα γενόμενα εγκλήματα (;) υπό του Ελληνικού στρατού, κατά των τουρκικών πληθυσμών, και αίσχος, συνεγράφη τοιαύτη δια τον μέγαν τούτον και ιερόν σκοπόν.

ΠΤΩΧΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ

Δια να λάβετε μιαν ακόμη ιδέαν της εκτάσεως και της φρικαλεότητος των γενομένων σφαγών, σας αποστέλλω κατάλογον των φονευθέντων νηπίων υπό των ιδίων των γονέων, εις μόνον μικρόν χωρίον Καραπελίτ, κατάλογον τον οποίον συνεκέντρωσα από τους ίδιους τους δυστυχείς φονείς γονείς. Τα νήπια αυτά εφονεύθησαν από τοςυ γονείς των, δια να μην ανακαλυφθώσιν αυτοί και οι άλλοι οι καταφυγόντες εις τα όρη από τας φωνάς των λιμωκτόντων μωρών.

Ιωάννης Σταύρου 1, Ιωάννης Ευθυμίου 1, Σάββας Τζουλτζίδηες 1, Ηλίας Αθανασίου 2, Κυριακή Τζουλδίδη 1, Γεώργιος Χαραλάμπου 4, Παύλος Τζουλέζης 4, Ιωάννης Αθανασίου 4, Φίλιος Εμμανουήλ 4, Κωνσταντίνος Παναγιώτου 4, Γιώργος Ιωάννου 4, Γεώργιος Τζουλδίδηες 4.

Το σύνολον όμως των φονευθέντων υπό των ιδίων των γονέων δια τον αυτόν λόγον, ή δια να σώσωσιν αυτά από την πείναν, νηπίων και παιδιών ακόμη μέχρις επτά και οκτώ ετών ανέρχεται δ’ όλην την περιφέρειαν Νικομηδείας εις πολλάς εκατοντάδας.

Κ.ΦΑΛΤΑΪΤΣ"