Σαν σήμερα το 1913 απελευθερώθηκαν τα Ιωάννινα

Η απελευθέρωση της Ηπείρου κόστισε πολύ αίμα.
 Πριν από 99 χρόνια η διεθνής κοινή γνώμη ήταν στραμμένη στις μάχες μεταξύ Ελληνικού και Τούρκικου στρατού στο Μπιζάνι και στα δύσκολα χώματα της Μανωλιάσσας

( Ένα ιστορικό αφιέρωμα από το Γενικό Επιτελέιο Στρατού μπορείτε να διαβάστε ακολουθώντας το Λινκ:)
http://www.geetha.mil.gr/index.asp?a_id=3005

Η ΙΙ Μεραρχία ήταν εκεί. 

Ο Κωνσταντίνος Καλλάρης πολεμούσε με τους στρατιώτες του σε δύσκολες και αντίξοες συνθήκες. Μαζί του και ο μεγάλος του γιός ο Σπύρος.
Λίγους μήνες πριν, ο Στρατηγός και πρώτος διοικητής της απελευθερωμένης Θεσσαλονίκης είχε βιώσει τη χαρά απελευθέρωσης της Μακεδονίας και όπως προκύπτει από τις μαρτυρίες των απογόνων του, πολεμώντας στην Ήπειρο θεωρούσε  θέμα ηθικής στρατηγικής και τιμής και οι Ηπειρώτες να ΄΄ανασάνουν΄΄ ελεύθεροι

Η φωτογραφία  από το μέτωπο της Ηπείρου φέρει την υπογραφή του στρατηγού και εκτίθεται στο Πολεμικό μουσείο Θεσσαλονίκης.(Αρχείο Νατάσα Μποζίνη)

Η είδηση ότι ο γιός  έπεσε στη μάχη αλλά και ο τρόπος που ο Κ. Καλλάρης συνέχισε τον πόλεμο και περίμενε την ανακωχή της νύχτα για να θρηνήσει το παιδί του, δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες της εποχής και συγκλόνισε την κοινή γνώμη.

Το περιστατικό δημοσιεύει ο
Αθ. Δέμος στο Blog:
http://mathainoumeellinikiistoria.blogspot.com/2011/01/blog-post_341.html

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα:

" Να διδαχθούμε απ’ τους ήρωες Μπιζανομάχους! 

: Για να γνωρίσουμε την ευσυνειδησία, τον πατριωτισμό, το υψηλό ήθος, την αυτοθυσία στην εκτέλεση του καθήκοντος και το μεγαλείο της ψυχής των πολεμιστών του Μπιζανίου, αρκεί να αναφέρουμε το τραγικό συμβάν με το στρατηγό Κων/τίνο Καλλάρη και το γιο του ανθυπολοχαγό Σπύρο Καλλάρη.

Ο Στρατηγός Καλλάρης ήταν διοικητής της 2ης Μεραρχίας που ήρθε από τη Μακεδονία τον Νοέμβριο του 1912. Ο γιος του Σπύρος Καλλάρης ήταν Ανθυπολοχαγός που υπηρετούσε στην ίδια Μεραρχία. Ο Ανθυπολοχαγός Καλλάρης για αρκετές ημέρες είχε υψηλό πυρετό και ο γιατρός δεν του επέτρεπε να λάβει μέρος στις μάχες. Ο πατέρας του, όμως, στρατηγός επέτρεψε στο γιο του να φύγει από τη σκηνή και να λάβει πάλι μέρος στον αγώνα.

Είχε σκοτωθεί ο λοχαγός του και ο ανθυπολοχαγός Καλλάρης ανέλαβε τη διοίκηση του λόχου του. Σε λίγο άρχισε η επίθεση. Οι άνδρες του λόχου άρχισαν να ζαλίζονται από τις σφαίρες και τις οβίδες που έπεφταν βροχή. Ο νέος Καλλάρης σηκώνεται όρθιος, σύρει το σπαθί του, ορμά εμπρός και παρασύρει πλέον το λόχο του με ενθουσιασμό στην ηρωική επίθεση. Μια σφαίρα βρήκε τον ανθυπολοχαγό στο μέτωπο και τον σκότωσε.

Ο Στρατηγός με σκυθρωπή σοβαρότητα άκουσε την ιστορία του θανάτου του παιδιού του. Κατόπιν ερώτησε: «Τον έχετε εδώ; Χωρίς να απαντήσει ο επιτελάρχης οδήγησε τον Στρατηγό στη σορό του γιου του. 

Ο Καλλάρης έβγαλε το πηλίκιό του… σκύβει, ασπάζεται το αιματωμένο μέτωπο του παιδιού του και λέει με μεγάλη ηρεμία: «Η ημέρα αυτή, παιδί μου, είναι ημέρα ευτυχίας διά τον στρατηγόν και δυστυχίας διά τον πατέρα. Ανθυπολοχαγέ Καλλάρη, εξετέλεσες λαμπρά το καθήκον σου. Εύγε! Aιωνία σου η μνήμη, παιδί μου»!

Και επανέλαβαν οι παρευρισκόμενοι με δάκρυα: «Αιωνία σου η μνήμη».
Ο Στρατηγός στράφηκε κατόπιν προς τον υπολοχαγό Τσακμάκη και του είπε: «Φροντίσατε, παρακαλώ, διά την κηδείαν του παιδού μου».
 

Έπειτα είπε στον δεκανέα που τον ακολουθούσε: «Φέρε μου τη φοράδα μου. Οι κύριοι αξιωματικοί επί των ίππων τους»!.. Έφυγαν όλοι καλπάζοντας γιατί σε λίγο θα άρχιζε η μάχη. Ο Στρατηγός όλη την ημέρα διηύθυνε τη μάχη, που ήταν μια από τις πιο πεισματώδεις μάχες όλου του πολέμου.
Το βράδυ αργά επέστρεψε στη σκηνή, όπου είχαν ετοιμάσει το νεκρό. Κατέβηκε από το άλογό του, μπήκε μέσα στη σκηνή, έσφιξε το μέτωπό του και έκλαψε σαν πατέρας, σαν άνθρωπος, αφού σαν στρατηγός εξετέλεσε σπαρτιατικότατα το καθήκον του…
Στις 17 Ιουνίου 1913 ο γενναίος αυτός στρατηγός έδιωξε τους Βουλγάρους από τη Θεσσαλονίκη που την απειλούσαν.
Η πόλη των Ιωαννίνων ετίμησε τον Στρατηγό Κων. Καλλάρη, δίνοντας το όνομά του σε μια από τις οδούς της πόλης.
Πολλά είναι τα διδάγματα που μας κληροδότησε ο Στρατηγός Κ. Καλλάρης με την υποδειγματική συμπεριφορά του ως στρατηγός και ως άνθρωπος.''

Ο Σπύρος Καλλάρης γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα του χρόνια,στην Κέρκυρα το 1889.

Από τις επιστολές του είναι φανερό ότι μέχρι το τέλος της ζωής του διατηρεί την κουλτούρα του Ιονίου, σε τρόπους και γραφή.

Συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους.   Ήταν αυτόπτης μάρτυρας και πρωταγωνιστής στις μάχες των Γιαννιτσών, στη στροφή του στρατεύματος προς τη Θεσσαλονίκη, στις μαχες της Ηπείρου.

Στις επιστολές του περιγράφει τις συνθήκες που επικρατούσαν κατά την είσοδο του στρατού στη Θεσσαλονίκη, την κατάσταση στο Διοικητήριο, τη χαρά για το λίγο νερό που βρήκαν οι στρατιώτες για να πλυθούν, μετά από πολύ καιρό, την αγωνία της επόμενης ημέρας που τον ΄΄ήθελε΄΄ στην Ήπειρο.

Για τον Στρατηγό Κωνσταντίνο Καλλάρη  η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και το παρασκήνιο στο οποίο πρωταγωνίστησε, μέχρι να ληφθεί η τελική απόφαση, ήταν από τις σημαντικότερες στιγμές, στην στρατιωτική του ζωή.

Η απελευθέρωση της Ηπείρου όμως ήταν η σημαντικότερη στιγμή στη ζωή ενός πατέρα που είδε τον γιό του να πέφτει  στη  μάχη υπέρ της πατρίδας.
Κατά τη είσοδο της μεραρχίας του στα Ιωάννινα οι αρχές της πόλης, για να τον τιμήσουν, του χάρησαν ένα γιαταγιάνι.

Το κράτησε κειμήλιο μνήμης, μέχρι την τελευταία του ημέρα.
Ήταν ο ελάχιστος φόρος τιμής απέναντι στους στρατιώτες  και τους εθελοντές από την Κρήτη, την Κύπρο, ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και από το θάνατο του γιού του

Αυτό το κειμήλιο φύλαξαν ευλαβικά οι κόρες του αγαπημένου του ανηψιού και στρατιωτικού γιατρού Ιωάννη Καλλάρη, και σήμερα εκτίθεται στο Πολέμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης


Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, χιλιάδες Ηπειρώτες ανά τον κόσμο φέρνουν στη μνήμη τους τη χαρά της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων αλλά και το κόστος σε ψυχές, που πίστεψαν και θυσιάστηκαν ώστε η Ήπειρος να αποτελέσει και πάλι, κομμάτι της ελέυθερης Ελλάδας.
 Στο Blog  epirus-ellas αποτυπώνονται οι λόγοι να αντισταθούμε στη λήθη:

<a href="http://www.epirus-ellas.gr/2010/02/21-1913.html#.T0OEpAkfFEg.blogger">21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1913, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ. ~ Epirus-Ellas.</a>