Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ Ή ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ;

(Του Απόστολου Παπαγιαννόπουλου)

Ο μεγάλος ηγέτης , όταν μάλιστα διαχειρίζεται ύψιστα εθνικά συμφέροντα και θέματα , βρίσκεται πολλές φορές στην πορεία του σε μεγάλη δυσκολία να επιλέξει το «ορθό» και το «συμφέρον» για τη χώρα και τον λαό του . Όταν μάλιστα αυτή η επιλογή θα πρέπει να γίνει μέσα σε ελάχιστο χρόνο γιατί διακυβεύεται η ίδια η τύχη και το μέλλον της χώρας , είναι αντιληπτό τι δυσκολίες και συναισθήματα ο ηγέτης αυτός αναγκάζεται να ξεπεράσει ώστε με ηρεμία , με ψυχραιμία και όχι εν βρασμώ ψυχής να αποφανθεί τελικά κάνοντας την επιλογή του χωρίς μάλιστα καμιά δυνατότητα ανάκλησής της την επόμενη κιόλας ώρα …

Στην κατάσταση αυτή βρέθηκε ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος στους Α΄ Βαλκανικούς Πολέμους όταν ο Ελληνικός στρατός έφτασε στις 13 Οκτωβρίου 1912 νικηφόρα στην Κοζάνη και έπρεπε να επιλέξει : πορεία προς το Μοναστήρι (όπως υποστήριζε ο διάδοχος Κωνσταντίνος) ή πορεία προς Θεσσαλονίκη (όπως υποστήριζε η τότε κυβέρνηση Βενιζέλου) . Προέκυψε τότε μέγα δίλημμα το οποίο έπρεπε να απαντηθεί άμεσα αφού η συμφωνία των Βαλκάνιων συμμάχων χωρών ήταν «ότι καταλαμβάνεται και κατέχεται» .

Ο διάδοχος μάλιστα εμφανίστηκε να αγνοεί προκλητικά και να μην λαμβάνει καν υπόψη του τις εντολές της κυβέρνησης του και ετοιμαζόταν να στραφεί –για άγνωστους λόγους - προς το Μοναστήρι αφήνοντας ουσιαστικά τη Θεσσαλονίκη στα χέρια των Βουλγάρων που κατευθύνονταν προς αυτή ταχέως . Και χρειάστηκε τότε –όπως είναι γνωστό – να παρέμβει δυναμικά αυτοπροσώπως ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος ώστε να επιλεγεί ως «στόχος»η Θεσσαλονίκη η οποία και απελευθερώθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1912 ακριβώς 100 χρόνια από τώρα

Όμως χάθηκε το Μοναστήρι που αποτελούσε μεγάλο ελληνικό κέντρο στη Δυτική Μακεδονία αφού περιήλθε στους Σέρβους παρά τον αγώνα δρόμο που έκανε στρατός μας στη συνέχεια να το προλάβει.

Υπήρχε όμως έκτοτε –και ίσως ακόμα υπάρχει – το ερώτημα αν αυτή ήταν προσωπική ή όχι επιλογή του τότε πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου ή του διαδόχου Κωνσταντίνου , ασάφεια που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο για μικροπολιτικούς λόγους στη συνέχεια οι δύο παρατάξεις «Βενιζελικοί» και «Βασιλικοί» και ήταν αυτό που αποτέλεσε ουσιαστικά τη βάση του φοβερού «Διχασμού» που πλήρωσε ακριβά η χώρα .

Σαν σήμερα λοιπόν , στις 12 Αυγούστου 1917 , ο Ελευθέριος Βενιζέλος , μόλις η κυβέρνησή του επέστρεψε από την Θεσσαλονίκη όπου είχε προηγούμενα εγκατασταθεί , σε αγόρευσή του στη Βουλή αιτιολογεί αναλυτικά και με επιχειρήματα ως εθνική ανάγκη την «επιλογή» Απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης αντί του Μοναστηρίου και ως λόγο επίσπευσης της επιχείρησης κατάληψής της την άμεση απειλή των Βουλγάρων για κατάληψη ολόκληρης της Θράκης και της Μακεδονίας …

Φέτος που –υποτίθεται – πως γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από την Απελευθέρωση της πόλης , η γνώση αυτού του γεγονότος είναι τελείως απαραίτητη καθώς η Βουλή δικαίωσε πλήρως τον ΄Ελληνα πρωθυπουργό για την επιλογή του …

Φτάνει να τον δικαιώσουμε και μείς 100 χρόνια μετά …